Heinrich Rudolf Hertz

 

ur. 22 lutego 1857 w Hamburgu, zm. 1 stycznia 1894 w Bonn) – niemiecki fizyk żydowskiego pochodzenia[1][2], odkrywca fal elektromagnetycznych.

 

Heinrich Hertz studiował fizykę na Uniwersytecie w Berlinie. Przez trzy lata (po studiach), był asystentem Helmholtza. W roku 1883 został prywatnym wykładowcą fizyki teoretycznej na Christian-Albrechts-Universität w Kilonii, a w latach 1885–1889 był profesorem fizyki w Wyższej Szkole Technicznej w Karlsruhe. Następnie objął posadę profesora fizyki na Uniwersytecie w Bonn[3].

Hertz po raz pierwszy wytworzył fale elektromagnetyczne (1886) posługując się skonstruowanym przez siebie oscylatorem elektrycznym (oscylator Hertza). Stwierdził tożsamość fizyczną fal elektromagnetycznych i fal świetlnych oraz ich jednakową prędkość rozchodzenia się. Hertz stworzył podstawy rozwoju radiokomunikacji. Dla uczczenia tych osiągnięć jednostkę częstotliwości nazwano od jego nazwiska hercem (Hz)[3].

Hertz zmarł po dwuletniej walce z ziarniniakiem Wegenera[potrzebne źródło] (według NNDB przyczyną śmierci był nowotwór kości). Został pochowany na cmentarzu Ohlsdorf w Hamburgu[3].